زندگی قبیله کومبای در اعماق جنگل

زندگی  قبیله کومبای در اعماق جنگل

شکارچیان قبیله کومبای از چندین نسل گذشته تا کنون در اعماق جنگل های پاپوای غربی زندگی پنهان خود را می گذرانند. اولین باری که آنها با دنیای بیرون ارتباط برقرار کردند به کمتر از چهل سال پیش برمی گردد. امروزه شیوه زندگی منحصر به فرد و خودکفای آنها از درخت های نخل ساگو تا خانه های درختی شان مورد تهدید قرار گرفته است.

اگر بر فراز روستای وانگمالو سفر کنیم دره ای را می بینیم که مملو از جنگل های متراکم و حیات وحش است اما تا صدها مایل حضور هیچ انسانی در اینجا به چشم نمی آید. در این منطقه گرم و باتلاقی که یکی از مرطوب ترین نقاط کره زمین به شمار می رود شکارچیان کومبای به همراه بسیاری از گروه های بومی دیگر پنهان شده اند.

اولین ارتباطی که با این گروه های خانوادگی کوچک در کمتر از چهل سال پیش توسط یک مبلغ هلندی برقرار شد بسیار بحث برانگیز بود. آنها با گوشت انسان از او پذیرایی کردند و این موضوع باعث شد که مهمان آنها پا به فرار بگذارد.

امروزه تعداد مردمان این منطقه به چهارهزار نفر کاهش یافته است؛ روند بی امان تجاوز به خاک کومبای و همسایگان آنها با فعالیت های انسانی، استخراج معادن و درگیری بین ارتش اندونزی و کسانی که به استقلال پاپوآی غربی اعتقاد دارند همچنان ادامه دارد و کومبای ها و روش زندگی آنها را مورد تهدید قرار می دهد.

گروه های حقوق بشری ادعا می كنند كه از زمانی که پاپوآی غربی در سال 1963 توسط اندونزی اشغال شد حدود صدهزار نفر از بومیان این جزیره توسط سربازان اندونزی کشته شده یا طی نیم قرن گذشته ناپدید شده اند.

سفر به سرزمین کومبای ها

شنیدن داستان سفر از زبان مسافری که مردمان این قبیله را از نزدیک دیده بسیار جذاب است. با تورگردان همراه شوید تا داستان این سفر را از زبان فردریک لاگرانج بشنویم.

سفر ما چند روز قبل از رسیدن به قلمرو كومبای، ما را به عمق جنگلی گرم و مرطوب برد. ما مدام صورتمان را می پوشاندیم تا از نیش حشرات در امان بمانیم زیرا خطر ابتلا به مالاریا بسیار زیاد بود، راهنمای من هشدار داده بود که وقتی باران می بارد زمین زیر پای ما به گل و لای تبدیل شده و شرایط بسیار چالش برانگیز می شود. اما خوشبختانه ما آن نوع آب و هوا و شرایط سخت را تجربه نکردیم.

طبق رسم قبیله کومبای زمانی که یک غریبه قصد ورود به خانه های درختی را دارد توسط مردانی که با تیر و کمان مسلح شده اند متوقف می شوند و آنها را مجبور می کنند که ثابت کنند خطری برایشان نخواهند داشت.

غذای مردم قبیله کومبای

مردان کومبای هرروز با استفاده از تیر و کمان های خود که از استخوان گاو و چوب های نیشکر ساخته شده به شکار می روند تا طیف وسیعی از طعمه های جنگل های اطراف از جمله پرندگان، گراز وحشی و خوک ها را شکار کنند. آنها اغلب سگ های کوچکی را برای پیدا کردن مسیر و کشتن حیوانات با خود به همراه می برند.

کومبای ها همچنین با ساختن سدهایی کوچک ماهی هایی را که داخل رودخانه هستند به سطح آب هدایت کرده و آنها را صید می کنند. از آنجا که غذا در جنگل به وفور وجود داردنیازی به ذخیره کردن مواد غذایی ندارند و این درخت نخل ساگو است که غذای اصلی قبیله کومبای را فراهم کرده و به عنوان منبع اصلی کربوهیدرات آنها عمل می کند.

مردهای کومبای علاوه بر شکار موظفند درختان نخل ساگوی وحشی را که به صورت انبوه در یک نقطه رشد کرده اند قطع کنند. پس از آن زنان و دختران نشاسته های موجود در ساقه نخل را تخلیه کرده و قبل از اینکه آن را برای پخت نوعی نان استفاده کنند خشک می نمایند. یک درخت ساگوی بزرگ می تواند به مدت یک هفته نشاسته مورد نیاز یک خانواده را فراهم کند.

علاوه بر این آنها از کرم های کوچکی که در نخل ساگو وجود دارد به عنوان غذایی خوشمزه استفاده می کنند. آنها کرم ها را لای برگ نخل می گذارند و زمانی که خشک شد اقدام به خوردن آن می کنند. این یکی از غذاهای لوکس کامبوی ها به شمار می رود و مرسوم است که قبل از اینکه خود طعم آن را بچشند ابتدا از میزبان پذیرایی می کنند.

اندازه بسیاری از حشرات موجود در جنگل مسحور کننده است. محیط طبیعی، درختان، پرندگان همه از کیفیت فوق العاده ای برخوردار هستند.

پوشش افراد قبیله کومبای

جنگل با مواد طبیعی خود پوشش کومبای ها را فراهم می کند. بدن مردها معمولا عریان است و بخش کمی از بدن خود را می پوشانند. برخی از آنها آویزهایی به گردنشان می اندازند که از دندان سگ ساخته شده است. در طول اقامتم در آنجا چندبار از من سوال کردند که چرا لباس می پوشم و اگر برهنه باشم حس نگرانی آنها کمتر شده و با من بیشتر احساس راحتی می کنند.

زنان کامبوی نیز دامن هایی از جنس علفزار می پوشند و تاج هایی از جنس خزه یا پر پرندگان به عنوان نمادی از زیبایی روی سر خود می گذارند. مادران غالبا هنگام عبور از جنگل فرزندان خود را در کیسه ای که از رشته های گیاهی بافته شده حمل می کنند.

خانه های درختی و تبرهای دست ساز

اگرچه استفاده از انوع چاقوهای فلزی رواج پیدا کرده است ولی با این حال مردان کومبای همچنان از تبرهای دست سازی که از سنگ و چوب درخت ساخته شده استفاده می کنند.

آنها خانه های درختی خود را بالاتر از سطح زمین به کمک تنه درختان ساخته و از برگ های غول پیکر درخت ساگو برای سقف آن استفاده کرده اند. به نظر می رسد که آنها خانه های درختی را به عنوان روشی برای محافظت در مقابل حمله قبایل دشمن ساخته باشند.

فرهنگ و اعتقادات قبیله کومبای

باورها و اعتقادات کومبای ها با ارواح خبیث و پاک عجین شده است. این جنگل به قلمروهای خانوادگی تقسیم شده اما هنوز هم قسمت هایی از جنگل وجود دارد که خالی از سکنه است و مردم اعتقاد دارند که ارواح در آنجا خانه گزیده اند.

از نظر تاریخی، ورود غریبه به یک قلمرو قبیله ای تهدید شدیدی به شمار می رفته و جالب است که کلمه روح در زبان آنها (کوای)، کلمه ای است که برای توصیف یک شخص بیگانه استفاده می شود.

در فرهنگ کومبای ها مردانی که شیطانی شناخته می شوند را خاخوا کومو می نامند و معتقدند که آنها از روح قربانیان خود تغذیه می کنند و در عوض باید کشته یا خورده شوند. گزارش ها در مورد اینکه آیا هنوز آدمخواری به عنوان یک تنیبه یا مجازات در بین کومبای ها اعمال می شود یا نه، متفاوت است.

زمانی که با قبیله کومبای زندگی می کردم متوجه شدم که فقط مردان در خانه های درختی می خوابند و زنان در خانه های کوچک روی زمین شب را سپری می کنند. آنها در طول روز هم اوقاتشان را جدا از هم می گذراندند و حتی جدا از هم غذا می خوردند و اینکه لحظه های با هم بودنشان چه زمانی بود هنوز هم برای من مثل یک راز است!

برای من صحبت کردن با کومبای ها خیلی سخت بود و چیز زیادی متوجه نمی شدم و تنها با حضور یک مترجم می توانستم با آنها ارتباط برقرار کنم. اما توانستم تعداد کمی از شخصیت هایی را که با آنها می گذراندیم مشاهده کنم. بیشتر آنها شکارچی بودند. به خاطر دارم که آنها زیاد می خندیدند و به نظر می رسید که آنها عادت دارند با جوک گفتن یکدیگر را بخندانند. آنها مطمئناً حس شوخ طبعی خوبی داشتند.

حسی خوشایند از سفر به قبیله کومبای

زمانی را که با کومبای ها گذراندم بسیار درون نگرانه بود. بنابراین اغلب در طول اقامتم در آن محیط بکر و طبیعی فکر کردن به زندگی مادی که در نیویورک پشت سر گذاشته بودم برایم غیر قابل باور بود. حدود چهل هزار سال بین زندگی من و آنها تفاوت بود و تمام آن لحظات را مانند تجربه ای خارج از بدنم احساس می کردم و گمان می کنم این روش زندگی ای است که همه ما یک بار از آن متولد شده ایم.

من میلیون ها مایل از نیویورک و همه دردسرهایی که در یک شهر بزرگ مدرن وجود دارد دور بودم. هفته ها و ماه ها بعد متوجه شدم که این سفر تأثیر ماندگار و عمیقی بر من داشته و از بسیاری جهات دیدگاه مرا نسبت به زندگی تغییر داده است.

امروزه قلمرو کومبای ها و نحوه زندگی سنتی آنها در جنگل به ویژه در اثر جنگل زدایی مورد تهدید جدی قرار گرفته است. این جزیره ده ها سال است که گرفتار ناآرامی های سیاسی، استخراج معادن، درگیری بین قبیله ای، نفوذ جدال برانگیز مبلغین و نادیده گرفتن حقوق بشر توسط ارتش اندونزی شده است.

اگرچه مناطق دورافتاده و غیرقابل دسترس از جنگل بکری که کومبای ها در آن زندگی می کنند از آخرین مواردی است که بیگانگان می توانند به آن دسترسی پیدا کنند، اما باز هم نیروهای قدرتمند آنها را تحت فشار قرار خواهند داد. بسیاری از گروه های دیگر هنوز هم به طور جدی برای استقلال غرب پاپووا می جنگند و مهم این است که مردمی مانند کومبای بتوانند در آینده از حق خود درباره سرزمینهایی که اجدادشان هزاران سال در آن سکونت داشته اند، دفاع کنند.

منبع: maptia